I am a romantic addict
In telling a story or doing an action
I always exaggerate
Or dramatize, as I like to think of it

This makes things more real…

I took the end once again
The end as a beginning
Not a mourning ritual
But one to build
A road that twists and turns
Only to end further

There is water somewhere in the middle
A bath,
Two meters long and barely 30 centimeters high
For the moments when we can be inflamed and learn to take care of ourselves again
To be a mother
Our own mother

In a world that wavers where I am too soft and feel rigor mortis more than once
In myself, the other
Sometimes for a moment, then again permanently

We wash each other and talk to the past
Beyond the meaning of washing we are not clean or pure
But it is unmistakably part of the intangible
At the fall of the encyclopedia the question is for whom
But my answer:
Take a bath together

I learned that I don’t have to try to be one of the men if I don’t want to
I never wanted to
So I stayed by myself and played in fantasy.

F A G G O T S is a solo theater performance by Tibau in which they take you into a nature documentary about another planet. After the hopeless male conquerors have finally found a new habitable planet, they’ve screwed it up there too. What if for once only the faggots survived? What would it be like? How are they adapted to living there? And how do they experience their days? The result is a strange search for less masculinity, more warm loving queer futures, sensuality and softness, that wants to offer solace.

het is een fysiek duet
het is een kettingreactie
het is een eindeloze reeks vluchtpogingen
het is een leeg stuk tijd
het is de zoektocht naar een verhaal in de chaos
het is pijnlijke anekdotiek
het is slapstick
het is de schets van twee levens
het is een slecht afgesneden stuk
een taartstuk
maar dan van een heel ongelijk verdeelde taart
een taart waarmee je niet kan rekenen
een taart waar Lies een stuk van krijgt en Peter twee
en al de rest wordt in het rond geslingerd tot het overal plakt

Het Personeel pakt in.

Het Personeel pakt in en verplaatst.

Het Personeel pakt in, verplaatst en verdwijnt.

Maar waar en wanneer verdwijnt iets? En als iets verdwijnt, wat kan er dan mogelijks verschijnen?

‘Het Personeel’ is de afstudeervoorstelling van Matilde Casier, Celestes de Vlam, Luca Persan en Ella Boomsma. Getriggerd door parallelle en niet zozeer menselijke levens, vertrekken ze vanuit het gelijknamige literaire werk van de Deense dichteres Olga Ravn. In deze voorstelling wordt de vraag ‘wat het betekent om mens te zijn’ verplaatst naar een ruimte waarin ook niet-menselijke medespelers in de spotlights staan.

Toen ik even had meegedraaid in de ruimtes begon ik mij af te vragen wie ik hier eigenlijk ben. Mijn bezigheden met de voorwerpen beginnen iets onwerkelijks te krijgen. Ik heb mezelf erop betrapt dat ik minutenlang naar ze kan staren, zonder dat ik iets doe. Ze hebben iets vertrouwds, ook al zie je ze voor het eerst, alsof ze uit de toekomst komen. Of uit een verleden diep binnen in ons, als een gedachtenis zonder taal.

(Uit: Het Personeel, Olga Ravn)

(Dutch version below)

When rivers encounter rocks their streams lift up, running up and over them. This creates a small enclosure, completely surrounded by streaming water. It’s moist, but not wet — damp, but not submerged. In a very similar way a vacuum can exist in the flow of time: a bubble outside of time, yet also drenched in it. Three Little Friends live in this timeless space, trying to make sense of the snippets of another reality that end up there. Lacking context and expierence the three Little Friends play with meaning and intention, investigating the implications of being seen and not being seen, of watching and not watching, of holding and not holding. Please, keep your hands and arms inside the vehicle at all times and don’t fret: the bolts will hold, for now.

The Magdalena Collectief is young, Ghent based, feminist and four headed. The drama collective consists of Maria de Cort, Musia Mwankumi, Abigial Gypens and Madonna Lenaert, four KASK Drama masterstudents. For their master’s thesis they researched the implications of desire and desirability, as a place where abstract systems materialize. The centre of their investigation is questioning how inconspicious systems influence our attraction, our desire, our sex, our bodies and our self-image. Because everything is sex, except sex, which is power.

‘Ever noticed yourself desperate to be rescued? Desperate to be the hero in the situation? Wanting to be loved at the expense of all else? Playing the femme fatale? The happy family? The handsome rebel? The jealous drunk? Nursing a screaming desire to be publicly acknowledged as the one’? Or to run off into the sunset with a new love and leave these suckers behind? Who are these people? Why have they stepped down out of those shitty adverts and turned up here at our kitchen tables affecting the way we say good morning?’

– Kae Tempest, On Connection

(Nederlands)

Wanneer een rivier een kei ontmoet heft de stroom zichzelf op om over de steen te vloeien. Op die manier ontstaat er een klein, droog plekje dat volledig is omringd door water. Vochtig, maar niet nat — klam, maar niet doordrenkt. Op ongeveer dezelfde manier kan er een vacuum in de tijd ontstaan: een bel buiten de tijd, maar er wel volledig door omringd en van doordrongen. In die tijdloze ruimte leven drie Kleine Vrienden. Samen proberen de Kleine Vrienden om betekenis te geven aan de snippers die er binnendwarrelen vanuit een andere realiteit. Bij gebrek aan context en ervaring spelen ze met betekenis en intentie. Zo onderzoeken ze de implicateis van gezien worden en niet gezien worden, van kijken en niet kijken, van vasthouden en niet vasthouden. Houd je handen en armen binnenboord en maak je geen zorgen: de schroeven zullen nog niet opgeven.

Het Magdalena Collectief is jong, Gents, feministisch en vierkoppig. De vier koppen van het dramacollectief zijn Maria de Cort, Musia Mwankumi, Abigail Gypens en Madonna Lenaert. Ze zijn alle vier KASK Drama masterstudenten. Voor hun masterproef onderzoeken ze de implicaties van begeerte en begeerlijkheid als ruimte waar abstracte systemen materialiseren. Het kloppend hart van hun onderzoek is de vraag hoe genaturaliseerde systemen invloed uitoefenen op onze aantrekking, ons verlangen, onze seks, onze lichamen en ons zelfbeeld. Want alles is seks, behalve seks, want seks is macht.

‘Ever noticed yourself desperate to be rescued? Desperate to be the hero in the situation? Wanting to be loved at the expense of all else? Playing the femme fatale? The happy family? The handsome rebel? The jealous drunk? Nursing a screaming desire to be publicly acknowledged as the one’? Or to run off into the sunset with a new love and leave these suckers behind? Who are these people? Why have they stepped down out of those shitty adverts and turned up here at our kitchen tables affecting the way we say good morning?’

– Kae Tempest, On Connection

Ik heb ooit een hamster gehad waar ik heel veel van hield, en daarom wist ik dat ik hem moest vrijlaten.

Bij het maken van de voorstelling vertrokken we vanuit de teksten van Rachel Cusk. In haar werk geeft ze een genadeloze en inspirerende literaire vorm aan, kortweg, burgerlijkheid en chaos. Wij voelen grote affiniteit voor beide, en verkennen op scène het spanningsveld tussen de twee. In Cusk haar teksten praten mensen over zichzelf, over het zelf dat ze ontwikkelen op basis van externe structuren en definities, en over het onvermijdelijke verlies daarvan. En hoe gaan mensen om met kinderen, met dieren, met hun lichamen?

In other words, she wanted it both ways. There is much to be learned from wanting something both ways. (Maggie Nelson)

Ik werkte drie weken in een studio aan dit pril spelexperiment en ik speel graag voor jullie het resultaat daarvan.

Er is gezegd geweest dat ze Medea moet spelen maar ze wil niet. Het vermoeden dat ze haar heeft gekend maar ergens is verloren, doet haar toch de theatervloer opgaan. Zo geraakt ze verscheurd tussen een onstuimig verlangen en een verterende onmacht om haar te spelen. Ze doet een poging om deze scheur gedaante te geven. Als blijkt dat deze poging tevergeefs is, vertelt ze over haar ontmoeting met Medea en geeft ze uitdrukking aan haar gevoelens en gedachten van totale twijfel. Hoe ga je om met een besluit dat alle besluiten van daarvoor van tafel veegt?

“en niet bang

ze is nergens bang voor

het ergste is al achter de rug

de verlatenheid

het gevoel hier niet meer thuis te zijn

het weglopen

het ergste is achter de rug

maar het moeilijkste moet nog komen”

De voorstelling is een voortdurende dialoog tussen twee geliefden, zichzelf en de toeschouwer. Het gaat over het onophoudelijke niet kunnen en willen kiezen tussen het loslaten van of het vastklampen aan de ander. Die en hij drukken zich beiden uit in poëtische, liefdevolle, zachte woorden maar er gaat een pijnlijk en snijdend verdriet onder schuil. Ze zoeken lichtheid, plezier en humor op maar dat wordt onderbroken door onenigheid. De gesprekken die zich afspelen tussen verleden, heden en toekomst zijn een aaneenrijging van korte momenten van samenzijn ergens in de stad. Ondanks de onvoorwaardelijke liefde die ze voor elkaar voelen en de kwetsbaarheid die ze met elkaar delen, blijven ze naast elkaar bestaan. Er is te veel dat hen weerhoudt van volmondig ja zeggen.

“Daarna zaten ze de hele tijd te beraadslagen, ze bepraatten de mogelijkheden om uit te komen onder de noodzaak, en alle twee zagen zij helder in, dat de weg naar het einde onafzienbaar lang was en dat het meest ingewikkelde en het moeilijkste nog maar te beginnen stond…ze hadden de kans het verleden te gebruiken om zich een toekomst voor te stellen, om verder te kunnen zien en voelen; voorbij het heden. Ze hadden kunnen proberen om, in de aanblik van het hier en nu en diens zogezegde totale weergave van de werkelijkheid, een ‘dan’ en ‘daar’ te bedenken. Het leek wel dat het nog maar een kleinigheid scheelde, en de oplossing zou gevonden zijn en dan zou er een nieuw en beter leven aanbreken.”

Based on recordings made personally in Palestine, this work attempts to spatialize different voices, in the form of conversations in colloquial Palestinian Arabic around language itself.

The presence of the performer acts as a mediator juggling on a string of two universes, diving into the impossibilities of translation and of translating one reality into another.
How does one’s relationship to their mother tongue transform when one starts to master other languages? What power dynamics emerge when speaking more than one language?

This research departs from interrogating the definition of a mother tongue whether in a local or an immigration environment. It looks at the intersectional layering, relativity and ever evolving reality of a language through its humor, power, pressure, and imagination.

Giving voice to spoken Palestinian Arabic as well as including Hebrew, Dutch and English, Language: no broblem wishes to investigate the role of language through personal narrations in shaping our understanding of borders and displacement.

Twee jonge vrouwen navigeren zich als schrijvers en vertellers in een online community. Fanfiction, fictie geschreven door fans van een origineel werk, wordt hun uitlaatklep en veilige thuishaven. Een plaats waar seksuele driften zonder grenzen geuit kunnen worden in proza. Maar hoe ver kunnen ze hierin gaan? Hoe geïsoleerd is het schrijversbestaan nog als je het constant deelt met iemand anders? Hoe gescheiden blijft de online wereld van de analoge? Of is er wel een opdeling te maken? The Author’s Notes is een verhaal over schrijven als verlangen, over het verlangen om te schrijven en over het wonderlijke bestaan van fanfiction.

“I think we deserve a soft epilogue, my love.” – nikka ursula, seventy years of sleep #4 (Captain America Fanfiction)

Deze voorstelling bevat enkele gewelddadige scènes (seksueel geweld, verkrachting).

The East Complex is a three-act dramatic work consisting of an opera within a drama. The project is set up as a master project of Riles Walsh, MA Composition Royal Conservatory Ghent, and Stefan Aleksić, studying MA Drama at KASK Ghent. They are joined by scenographer & theatremaker Yannick Verweij and an international and diverse group of artists, students from various conservatoires and art schools, as well as young professionals.

Having escaped destitution in her hometown in the East, Agnieszka Petrowska, referred to as AP00275S, now struggles in her work as a cleaning woman for a complex of buildings in her newly adoptive country. In moments between endless loops of cleaning, talking to her psychiatrist, taking medication, being overworked, she imagines herself as a powerful god-like being in search of a perfect physical manifestation of the Western ideal.

De voorstelling vertelt het verhaal van de familie van Gregor, zij worden geconfronteerd met een Bug, iets anders. De maatschappelijke waarden die de familie representeert, worden door elkaar geschud. There’s a bug in the system. Waardoor de familie gedwongen wordt om het leven op een andere manier te bekijken. De problemen worden blootgelegd en zij moeten noodgedwongen veranderen. Je zou het zelfs een gedaanteverwisseling kunnen noemen. De Bug sluipt binnen in het verhaal, de Bug sluipt binnen in de theatrale context.

Een stil leven.

Familie wilt binnen komen bij Gregor, maar doet het toch niet.

Gregor wilt lekker eten.

Grete brengt eten voor Gregor.

Huishoudster wordt ontslagen.

Grete en moeder gaan terug zelf koken.

Boze vader aan tafel.

Grete speelt mooi viool.

Gregor wilt sinds kerstmis Grete naar het conservatorium sturen.

Vader vertelt dat hij het geld toch niet per se nodig had.

Familie gaat weer werken.

Gregor gewikkelt in dekens.

Gregor klimt op muren.

Grete wilt meubels aan de kant doen, Moeder wilt meehelpen.

Meubels wel of niet weg?

Gregor meer of minder mens?

Moeder verschiet van Gregor.

Moeder valt flauw en Grete probeert haar met geurflesjes terug te boven te krijgen.

Vader komt thuis.

Kwade aanval met appels.

Gregor:

Zou ik nu minder fijngevoelig zijn?

»Was ist mit mir geschehen?« dachte er. Es war kein Traum.

• Franz Kafka