[…]: vul in

ze leven in een vacuüm van taal, een plek die uit niets anders bestaat dan
woorden, zinnen en tekens, waar elke betekenis en verwijzing even vluchtig is als
de lucht die hun [klanken] doet ontstaan, het spel, van de taal, regeert en, de
grenzen, van communicatie vervagen, ze, verliezen [zichzelf] in de
vanzelfsprekende beweging en, de rituelen, van het alledaagse ze proberen de
juiste klanken [te vinden] om elkaar te begrijpen ze bouwen hun eigen
vocabularium, komen, elkaar tegen, in hun uiteenlopende, ritmes ze zoeken
[vaste gronden in scripts] [bureaucratische procedures] antwoordapparaten,
wetten, lachtapes, [Wittgenstein 6.373] en afgelijnde partituren