TERATO

In TERATO- laten drie theaterstudenten zich inspireren door dromen en de wereld die hierin gecreëerd kan worden. Met behulp van andere wezens nemen ze het publiek mee naar een kruispunt. Gaan we verder op het linkerpad of het rechterpad?

‘Elke droom doet pijn aan mijn ogen, en dwingt me om in verzet te komen. Kan een weerspiegeling een getuige zijn? Vraag ik wat echt was of vals? Of wat bitter, en wat zoet?

Ik droomde dat iemand me een uitbundige bos grijze bloemen stuurt. Ze zijn geen symbool van romantiek, ze zijn gestuurd door niemand in het bijzonder, ter gelegenheid van niets. Ze waren prachtig.’

Emma Van Ammel, Ellen De Mul en Sophie Anna Veelenturf begonnen hun zoektocht met een fascinatie voor de schurk en historisch figuur Raspoetin. Na verloop van tijd kwamen zij tot de conclusie dat voornamelijk de fascinatie rond het monsterlijke in mensen iets was wat hun verbeelding prikkelde. Vanuit een verlangen naar een vrouwelijk perspectief en een minder rechtlijnig narratief kwamen zij terecht bij speculative fabulations. Deze andere kijk op narratieven in combinatie met een onderzoek naar ‘het monsterlijke’ bracht hen op het spoor van de monstererotica en andere vormen van intimiteit tussen monsters en vrouwen, vaak een terugkerend thema in literatuur en films. Dit heeft geleid tot het construeren van een eigen verhaal, nu vormgegeven als voorstelling met zowel zelfgeschreven tekstmateriaal als het gebruik van al bestaande teksten. In dit verhaal gaan een vrouw en monsters een bondgenootschap aan, in een reis door dromen en werkelijkheid.In TERATO- laten drie theaterstudenten zich inspireren door dromen en de wereld die hierin gecreëerd kan worden. Met behulp van andere wezens nemen ze het publiek mee naar een kruispunt. Gaan we verder op het linkerpad of het rechterpad?

‘Elke droom doet pijn aan mijn ogen, en dwingt me om in verzet te komen. Kan een weerspiegeling een getuige zijn? Vraag ik wat echt was of vals? Of wat bitter, en wat zoet?

Ik droomde dat iemand me een uitbundige bos grijze bloemen stuurt. Ze zijn geen symbool van romantiek, ze zijn gestuurd door niemand in het bijzonder, ter gelegenheid van niets. Ze waren prachtig.’

Emma Van Ammel, Ellen De Mul en Sophie Anna Veelenturf begonnen hun zoektocht met een fascinatie voor de schurk en historisch figuur Raspoetin. Na verloop van tijd kwamen zij tot de conclusie dat voornamelijk de fascinatie rond het monsterlijke in mensen iets was wat hun verbeelding prikkelde. Vanuit een verlangen naar een vrouwelijk perspectief en een minder rechtlijnig narratief kwamen zij terecht bij speculative fabulations. Deze andere kijk op narratieven in combinatie met een onderzoek naar ‘het monsterlijke’ bracht hen op het spoor van de monstererotica en andere vormen van intimiteit tussen monsters en vrouwen, vaak een terugkerend thema in literatuur en films. Dit heeft geleid tot het construeren van een eigen verhaal, nu vormgegeven als voorstelling met zowel zelfgeschreven tekstmateriaal als het gebruik van al bestaande teksten. In dit verhaal gaan een vrouw en monsters een bondgenootschap aan, in een reis door dromen en werkelijkheid.