The Lost Ones (naar Samuel Beckett)

Een architectuur van het gemis

Deze voorstelling is het resultaat van een vier weken durende workshop met Kris Verdonck, Kristof van Baarle en enkele Bachelor/Master studenten drama.

In Samuel Becketts The Lost Ones zoeken figuren In een ruimte zonder uitgang naar hun verlorenen. Ze lijken ongeschreven regels te volgen. Ze zijn het gevolg van de architectuur en dynamieken van hun omgeving. Die omgeving heeft iets hels: ruimte, licht en geluid werken genadeloos in op de zoekenden. Hun zoektocht lijkt vergeefs: herkenning en herinnering zijn afwezig in deze wereld. En toch gaan ze door: nonsensicaal, verveeld, speels, waanzinnig, eindeloos.

Je kan het ook anders bekijken: misschien zijn de figuren niet zozeer de zoekenden als de gezochten, zij die gemist worden. Als silhouetten in een witte ruimte zijn ze de gaten in onze emotionele architectuur. Ergens in ons geheugen, in ons lichaam dwalen die ‘verlorenen’. Het zijn verbindingen die niet meer gemaakt maar nog wel gezocht worden. De wereld van The Lost Ones is dan een architectuur van het gemis, van verlangens naar iets afwezig die razen door het brein en lichaam. Het absurde zoeken van de figuren in deze omgeving is een gevolg van dat verlangd en gemist worden. Zolang we naar hen verlangen, lopen de mensen die we missen verloren – in ons. Zo zijn we zelf wellicht ook zowel zoekende als gezochte. Raakt deze cirkel ooit rond, komt dit gemis ooit tot rust? Of is het eerder als bij twee evenwijdige lijnen en kruisen de paden van zoeker en gezochte elkaar pas in het oneindige?

The Lost Ones is een project in het kader van het driejarig onderzoeksproject aan KASK van Kris Verdonck en Kristof van Baarle naar de performatieve en dramaturgische raakvlakken tussen het werk van Samuel Beckett en Noh-theater.Een architectuur van het gemis

Deze voorstelling is het resultaat van een vier weken durende workshop met Kris Verdonck, Kristof van Baarle en enkele Bachelor/Master studenten drama.

In Samuel Becketts The Lost Ones zoeken figuren In een ruimte zonder uitgang naar hun verlorenen. Ze lijken ongeschreven regels te volgen. Ze zijn het gevolg van de architectuur en dynamieken van hun omgeving. Die omgeving heeft iets hels: ruimte, licht en geluid werken genadeloos in op de zoekenden. Hun zoektocht lijkt vergeefs: herkenning en herinnering zijn afwezig in deze wereld. En toch gaan ze door: nonsensicaal, verveeld, speels, waanzinnig, eindeloos.

Je kan het ook anders bekijken: misschien zijn de figuren niet zozeer de zoekenden als de gezochten, zij die gemist worden. Als silhouetten in een witte ruimte zijn ze de gaten in onze emotionele architectuur. Ergens in ons geheugen, in ons lichaam dwalen die ‘verlorenen’. Het zijn verbindingen die niet meer gemaakt maar nog wel gezocht worden. De wereld van The Lost Ones is dan een architectuur van het gemis, van verlangens naar iets afwezig die razen door het brein en lichaam. Het absurde zoeken van de figuren in deze omgeving is een gevolg van dat verlangd en gemist worden. Zolang we naar hen verlangen, lopen de mensen die we missen verloren – in ons. Zo zijn we zelf wellicht ook zowel zoekende als gezochte. Raakt deze cirkel ooit rond, komt dit gemis ooit tot rust? Of is het eerder als bij twee evenwijdige lijnen en kruisen de paden van zoeker en gezochte elkaar pas in het oneindige?

The Lost Ones is een project in het kader van het driejarig onderzoeksproject aan KASK van Kris Verdonck en Kristof van Baarle naar de performatieve en dramaturgische raakvlakken tussen het werk van Samuel Beckett en Noh-theater.