Some things last a long time

Op scène: twee figuren verschijnen aan de oppervlakte. Ze leven en zijn vol leven. Ze ondervinden het genot en de dreiging van een eindeloos opnieuw. Hun gebaren suggereren een onophoudelijke voltrekking van een catastrofe. Maurice Blanchot: “The disaster ruins everything, all the while leaving everything intact”.

Bij het maken van deze voorstelling waren we voortdurend op zoek naar het vinden van de juiste afstand, wat vaak een onmogelijkheid lijkt. Alles lijkt altijd ‘te veraf, te dichtbij’. We vroegen ons af hoe het lichaam, met zijn beperkte omvang, hier op scène van kan getuigen. Dezelfde vraag omtrent het vinden van de juiste afstand drong zich op in de poging ons als makers te verhouden tot het omnipresent ecologisch discours, dat als een van de vertrekpunten gold voor deze voorstelling. Enerzijds omvat dit discours een al te dagelijkse gewaarwording van een onhoudbare conditie en anderzijds kan het deze enkel via abstractie registreren. Hoe kunnen we deze al te reële abstractie verbeelden? We onderzochten wat het betekent om met het menselijk lichaam als maat je tot abstracties te verhouden en hierbij telkens opnieuw te botsen op de grenzen van representatie. En daarom: de voortdurende herontdekking van theater als een plek waar er ‘getoverd’ wordt, waar het afwezige tot het aanwezige wordt gemaakt en omgekeerd. Vladimir Nabokov: “De waan van een trede.” Een vlucht in onbestaandheid. Vindt theater in het anticiperen en organiseren van het onverwachte en onmogelijke zijn bestaansreden? Als een plek waar verbeelding niet enkel opgewekt kan worden, maar misschien zelfs kan worden behouden en duurzaam gemaakt kan worden.

De al te blauwe hemel van een eindeloze namiddag. De roerloosheid van een halfslachtig hemellichaam. De duizend stukken plastic in de maag van een aangespoelde walvis. Twee figuren op een gebroken drempel, geen enkele wereld reddend behalve die van henzelf.